Τα παιδια

Τωρα, τι μανα θα ημουν αν δεν εγραφα για τα "μπουμπουκια" μου. Τα δυο "μεταλακια"  μου.   Νικος και ο Κωνσταντινος. 

Ο Νικος, ο μονιμα θυμωμενος και κατα, (οχι πολυ) βαθος, ευαισθητος λογοτεχνης. Τα κειμενα του ειναι απιστευτα, τα σκιτσα του επισης, και η μουσικη του, οταν δεν γρατζουναει απλα την κιθαρα για να με εκνευρισει, τελεια!

Ο Κωνσταντινος με την φοβερη αντιληψη και την αισθηση του χιουμορ, ειναι τοσο ετοιμολογος που απο μικρος, δεν τα εβγαζε ευκολα περα κανεις μαζι του. Οταν βαλει κατι στο μυαλο του το πετυχαινει παντα.

Αρκετα, ομως, γιατι δεν τους αρεσουν αυτα, κι οχι τιποτα αλλο, αλλα εχουν και δυναμη και κινδυνευω!

Να σας ζησει!

Το ιστολογιο αυτο ειναι μια ευγενικη χορηγια του γιου μου του Νικου!

Το σκεφτομουν καιρο, αλλα τωρα το αποφασισα. Εδω μπορουμε να μοιραστουμε τις σκεψεις μας και ο,τι αλλο θελουμε.

Για αρχη θα ηθελα να ευχηθω στο Γιωργο και τη Σοφια να τους ζησει η κορουλα τους που βαφτιστηκε σημερα. Να την χαιρεστε και να εχει παντα υγεια. Βεβαια γνωριζοντας τη μαμα της ειμαι σιγουρη πως θα εχει μια καλη ζωη και πολυ φροντιδα. Φιλεναδα σου ευχομαι οτι επιθυμεις, αν και δεν εχει πια νοημα ως ευχη γιατι ειναι η πραγματικοτητα.